Ouderen
Oud kunnen worden in je eigen wijk. Contact houden met je buren en je buurt. Dit lijkt vanzelfsprekend, maar is het vaak niet. In mijn afstudeerproject speelt deze thematiek een grote rol. Het project speelt zich af in Centro Habana, een wijk in Havana, Cuba.
De wijk is voor mij erg inspirerend omdat de bewoners op verschillende schaalniveaus steeds op zoek zijn naar ruimte, ruimte om plekken te maken. De wijk mist echter nog een aantal plekken, bijvoorbeeld een plek waar ouderen goed kunnen wonen en waarbij zij zelf hun positie binnen de wijk kunnen bepalen.

Centro Habana
Centro Habana is een stadsdeel in Havana en heeft een erg hoge dichtheid, ca. 40.000 inw/km2 en een lage bebouwing.  Door het ruimtegebrek wonen mensen dicht opelkaar en is er een soort snelkookpaneffect ontstaan. Dit leidt tot creative oplossingen van de bewoners zelf in het zoeken naar ruimte. Ruimte om plekken te maken. Het intensief ruimtegebruik en de sociale cohesie die dit met zich meebrengt is erg inspirenrend.
Door de hoge dichtheid binnen de bestaande bebouwing, en het gebrek aan onderhoud, stort er regelmatig een gebouw in. Dit leidt tot lege plekken in de wijk. Deze plekken zijn in de loop der tijd ook door de bewoners overgenomen en worden vaak gebruikt als aanvulling op de openbare ruimte.

Muziek
Het snelkookpaneffect vindt echter ook op cultureel niveau plaats. Vooral in Centro Habana heeft de Cubaanse muziekcultuur zijn hoogtepunt bereikt. Juist doordat iedereen zo dicht op elkaar leeft en alles van elkaar hoort, zijn er veel variaties en nieuwe stijlen geboren. Muziek brengt mensen bij elkaar.

Ruimte voor een plek
Architectuur kan mensen bij elkaar brengen, kan een ontmoeting laten plaatsvinden, kan ruimte geven aan mensen om plekken voor zichzelf te maken. In mijn afstudeerproject heb ik de kansen benut die in de wijk liggen. De (publieke) ruimte en kwaliteiten die de lege kavels bieden en de cultuur en vaardigheden van de mensen zelf om hun ruimte vorm te kunnen geven. Daarnaast is de relatie tussen het privédomein en de publieke ruimte zo gedefinieerd, dat er een duidelijke overgang is en de bewoners altijd een keuze hebben tot hoever zij in de publieke ruimte willen treden.
Om de publieke ruimte op het kavel te behouden is het gebouw opgetild. Zo ontstaat er schaduw, wat op Cuba zo belangrijks is voor het geven van ruimte voor activiteiten.
Het gebouw is zo ontworpen dat de begin situatie van de woningen de vrijheid geeft aan de bewoner om de ruimte naar zijn eigen hand te zetten. De privé buitenruimte is hierin de sleutel. Deze geeft de woning een overmaat waardoor er de keuze kan worden gemaakt om deze deels of geheel dicht te zetten, waardoor er steeds een andere woning ontstaat. De gevels zullen hierdoor steeds veranderen, het gebouw gaat leven, en zal steeds meer bij de context gaan horen.